Το κτύπημα ήταν στοχευμένο. Δεν ήταν τυφλό. Σημάδεψαν ένα γήπεδο που έπαιζαν μικρά παιδιά. 11 από αυτά σκοτώθηκαν -ή για να ακριβολογώ, δολοφονήθηκαν. Δεν ήταν παράπλευρες απώλειες και αυτά τα ανατριχιαστικά που είδαμε στο Διαδίκτυο ήταν αληθινά και όχι σκηνοθετημένα. Το αίμα ήταν πραγματικό και όχι μπογιά και τα κορμάκια αυτά δε θα ζωντανέψουν όταν φύγουν οι κάμερες. Από μια μεριά καλύτερα να ήταν μια σκηνοθεσία και τα παιδιά αυτά να ζούσαν.
Προφανώς, το Ιράν θέλει να ανοίξει μέτωπο με το Ισραήλ και στο νότιο Λίβανο. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το κτύπημα. Εκτιμούν οι αγιατολάδες πως η Χεζμπολάχ μπορεί να διεξάγει έναν νικηφόρο πόλεμο απέναντι στον ισραηλινό στρατό. Εκτιμώ δε, πως δε θέλουν και τη συμφωνία που βρίσκεται στα σκαριά μεταξύ της Χαμάς και της κυβέρνησης Νετανιάχου. Πολύ φοβούμαι πως η χθεσινή μέρα, η 27η Ιουλίου, θα αποδειχθεί -τηρουμένων των αναλογιών- καθοριστική, όπως και η 7η Οκτωβρίου. Το Ισραήλ θα θελήσει να ξεκαθαρίσει οριστικά το ζήτημα της ασφάλειας των βόρειων συνόρων του.
Φυσικά, στα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου η είδηση πέρασε στα ψιλά. Η Αριστερά και οι «προοδευτικές» δυνάμεις έκαναν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν. Εξάλλου για αυτούς το Ιράν είναι ένα κράτος που μάχεται τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, άρα βρίσκεται στη «σωστή» πλευρά της Ιστορίας. Διότι και οι αριστερές ψυχούλες έχουν τη δική τους «σωστή» πλευρά της Ιστορίας, στην οποία περιλαμβάνονται όλες οι δυνάμεις που μάχονται τον δυτικό πολιτισμό και τον δυτικό τρόπο ζωής.
Υπάρχουν δε και οι εγχώριοι «προοδευτικοί» σχολιαστές που θεωρούν το Ισραήλ, κράτος απαρτχάιντ. Ναι, καλά το διαβάσατε. Το χθεσινό τραγικό γεγονός έγινε η αφορμή να διαψευσθούν εκκωφαντικά όσοι ανόητοι διακινούν αυτήν την άποψη. Τι αποδείχθηκε; Πως στα υψώματα του Γκολάν διαβιώνει ειρηνικά μια από τις κοινότητες των Δρούζων, που συνολικά αριθμούν στο Ισραήλ 150.000 άτομα. 6.000 πολεμούν στις τάξεις του ισραηλινού στρατού τη Χαμάς. Για αυτό τον λόγο έγραψα στην αρχή πως το κτύπημα στο γήπεδο ήταν στοχευμένο.
Αλλά στο Ισραήλ έχουν βρει καταφύγιο και οι Μπαχάι που είναι η μεγαλύτερη μη μουσουλμανική θρησκευτική μειονότητα του Ιράν. Αριθμούσε περίπου 300.000 άτομα τα οποία καταδιώχθηκαν από το ιρανικό καθεστώς και ένας αριθμός από αυτούς βρήκε φιλοξενία και εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ. Το ίδιο και οι μουσουλμάνοι Αχμάντι, που στο Πακιστάν θεωρούνται αίρεση και τους κυνηγούν συστηματικά. Και αυτοί πήγαν στο Ισραήλ. Γιατί άραγε; Διότι είναι η μοναδική δημοκρατία στην περιοχή, σε πείσμα της Αριστεράς και της «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας που θαυμάζουν τους αγιατολάδες, τους μουλάδες και ό,τι πιο σκοταδιστικό έχει να επιδείξει η παγκόσμια κοινότητα. Και να το κλείσω το θέμα υπενθυμίζοντας πως οι Άραβες αποτελούν το 20% όσων φοιτούν σε πανεπιστήμια του Ισραήλ, όσο ακριβώς είναι και το ποσοστό τους στον γενικό πληθυσμό.
Και μετά τολμούν και μιλούν για κράτος – απαρτχάιντ.
Νομίζω ότι χθες η Χεζμπολάχ διέπραξε το μοιραίο λάθος και θα το πληρώσει. Η κατάσταση πέρασε σε φάση που δεν υπάρχει επιστροφή.
ΥΓ. Είχα ολοκληρώσει το παρόν άρθρο όταν έπεσα επάνω σε μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική σημείωσή μου. Αυτός που σχεδίασε την 7η Οκτωβρίου, ο Γιαχία Σινουάρ, όταν εξέτιε στις ισραηλινές φυλακές την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο στον εγκέφαλο. Οι ισραηλινοί γιατροί, με δύο λεπτές εγχειρήσεις στο νοσοκομείο Σορόκα, του έσωσαν τη ζωή. Αυτά.