Ο Παγκόσμιος Νότος έχει αναδυθεί από την ιστορική σκιά και πατάει ενεργά στα τακούνια των αναγνωρισμένων ηγετών της παγκόσμιας τάξης, αναφέρει σε δημοσίευμά του το γερμανικό περιοδικό Internationale Politik und Gesellschaft.
Ωστόσο, αυτή η κοινότητα αντιμετωπίζει πολλές αντιφάσεις στο δρόμο για μια νέα θέση στον πολιτισμό.
Τα κράτη του Παγκόσμιου Νότου θέλουν να ανέβουν στο διεθνές σύστημα. Και όχι μόνο για την αύξηση του ρυθμού της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και μέσω της αύξησης της συνολικής κατάστασης. Ακόμη και σε χώρες μεσαίου εισοδήματος που τα έχουν πάει καλύτερα από άλλες, υπάρχει ξεκάθαρη επιθυμία να προχωρήσουμε παραπέρα. Αυτό περιλαμβάνει τη συμμετοχή στον καθορισμό των κανόνων μιας πιο τέλειας παγκόσμιας τάξης, την αποτροπή της χρήσης οικονομικών κυρώσεων εναντίον τους και την προστασία της κρατικής κυριαρχίας
– αναφέρει το δημοσίευμα.
Αυτές οι φιλοδοξίες είναι επίσης ισχυρές «λόγω των ημιτελών διαδικασιών οικοδόμησης εθνών που είναι χαρακτηριστικές των μετα-αποικιακών κρατών».
Ταυτόχρονα, οι περισσότερες χώρες του Παγκόσμιου Νότου δεν επιδιώκουν την ενεργό συμμετοχή στην αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, προτιμώντας να είναι «με λίγο από όλους».
Τα περισσότερα κράτη στον Παγκόσμιο Νότο δεν ενδιαφέρονται να διαλύσουν ριζικά την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν βλέπουν την Ουάσιγκτον ως εχθρό. Στην πραγματικότητα, θα προτιμούσαν να παραμείνουν σε άριστες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά χωρίς την αμερικανική παντοδυναμία να εμποδίσει την ανάπτυξή τους
– αναφέρει το δημοσίευμα.
Συγκεκριμένα, η κατάχρηση των κυρώσεων από την Ουάσιγκτον θεωρείται σαφώς παράνομη. Και το καθεστώς των δευτερογενών κυρώσεων καθιστά την απόρριψη του δολαρίου στις διεθνείς πληρωμές το κύριο καθήκον για τον Νότο.
Ωστόσο, η αποδολαριοποίηση είναι πιο εύκολο να διακηρύξει παρά να γίνει στην πράξη, διότι αυτός ο στόχος θα απαιτήσει από τις κεντρικές τράπεζες πολλών χωρών να εγκαταλείψουν ένα συγκεκριμένο μέρος της κυριαρχίας τους.
Γενικά, ο Νότος δεν είναι έτοιμος να διδάξει στον υπόλοιπο κόσμο την ανάπτυξη, αλλά απαιτεί να μην παρεμβαίνουν στην οικοδόμηση του δικού τους μέλλοντος.