Σήμερα, με αφορμή το Γιομ Κιπούρ, δεν σκόπευα να κάνω καμία ανάρτηση. Όμως, με όλα όσα συμβαίνουν, δυσκολεύομαι να βρω την ηρεμία και να αφοσιωθώ στη μέρα όπως πρέπει.
Το φετινό Γιομ Κιπούρ, που συμπίπτει με τις δραματικές εξελίξεις του πολέμου σχεδόν ένα χρόνο μετά την 7η Οκτωβρίου, ξυπνά ιστορικές μνήμες από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Τότε, όπως και τώρα, το Ισραήλ βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπο με μια συντονισμένη επίθεση από εχθρικές δυνάμεις σε μια από τις πιο ιερές του ημέρες, την ημέρα της περισυλλογής και της συγχώρεσης.
Οι παραλληλισμοί είναι ανατριχιαστικοί: το Ισραήλ αιφνιδιάζεται, βρίσκεται σε πόλεμο, και ο λαός του δοκιμάζεται σε κάθε επίπεδο. Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ ξεκίνησε με μια αιφνιδιαστική επίθεση από την Αίγυπτο και τη Συρία, που επεδίωξαν να εκμεταλλευτούν την πνευματική αφοσίωση του Ισραήλ στη θρησκευτική νηστεία και τις προσευχές. Παρόλο που ο πόλεμος του 1973 ήταν στρατιωτικά και γεωπολιτικά διαφορετικός από τα σημερινά γεγονότα, η απειλή για την εθνική επιβίωση και η αγωνία για το μέλλον της χώρας επανέρχονται με τρομακτική ένταση.
Η σημερινή κρίση, που προκλήθηκε από την τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, μοιάζει να φέρνει πίσω εκείνες τις ημέρες του 1973, όταν το Ισραήλ βρέθηκε να παλεύει για την επιβίωσή του σε πολλαπλά μέτωπα. Ο λαός του Ισραήλ, σήμερα όπως και τότε, καλείται να αντέξει τον πόνο των απωλειών και να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να ζει ειρηνικά στη γη του. Αυτή η σύγκριση κάνει το φετινό Γιομ Κιπούρ ακόμα πιο βαρύ, καθώς η προσευχή και η περισυλλογή συνδέονται με μια διαχρονική αίσθηση αδικίας, ανασφάλειας και επιβίωσης. Όπως και στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, έτσι και τώρα, το Ισραήλ βρίσκεται στη δύσκολη θέση να ζητά όχι μόνο συγχώρεση από τον Θεό, αλλά και δύναμη για να επιβιώσει, να αμυνθεί και να ξαναβρεί την ειρήνη. Στη σκιά του σήμερα η αναδρομή στον πόλεμο του 1973 υπενθυμίζει πως η επιβίωση του Ισραήλ δεν ήταν ποτέ δεδομένη και πως η κάθε γενιά πρέπει να αντιμετωπίσει τις δικές της προκλήσεις.
Το Γιομ Κιπούρ, μέρα εξιλέωσης, φέρει τώρα το βάρος της μνήμης, του πένθους, και της ελπίδας για το μέλλον, όπως τότε, έτσι και τώρα. Σήμερα οι προσευχές του Γιομ Κιπούρ δεν αφορούν μόνο την ατομική συγχώρεση, αλλά αγκαλιάζουν ένα έθνος που θρηνεί και αγωνίζεται.
Η αναζήτηση της κάθαρσης γίνεται μέσα από μια συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της βίας και της συνεχούς απειλής. Πολλοί αναρωτιούνται πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για συγχώρεση όταν η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, με την αίσθηση της δικαιοσύνης και της αυτοάμυνας να κυριαρχούν. Παράλληλα, το γεγονός ότι ο πόλεμος συνδέεται με τον αντισημιτισμό και την επιδίωξη καταστροφής του Ισραήλ κάνει τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο να αισθάνονται ακόμα πιο ευάλωτοι.
Η 7η Οκτωβρίου ήταν μια επίθεση που έφερε στο προσκήνιο αιώνια ζητήματα ταυτότητας και επιβίωσης. Οι σκέψεις για τα θύματα, τους αιχμαλώτους και τις οικογένειες που πενθούν γεμίζουν τις προσευχές της ημέρας. Το Γιομ Κιπούρ αυτή τη χρονιά είναι μια ημέρα όχι μόνο για να ζητηθεί συγχώρεση από τον Θεό, αλλά και για να γίνει μια βαθιά περισυλλογή για το δικαίωμα της ύπαρξης, της ασφάλειας και της ειρήνης σε έναν κόσμο που δυστυχώς εξακολουθεί να αρνείται να το προσφέρει.