«Είμαι χαρούμενος πολύ. Νιώθω πάρα πολύ καλά. Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου πάνω στο βάθρο. Θα κοιμηθώ με το μετάλλιο, ώστε όταν ξυπνήσω να πιστέψω πως δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα», ανέφερε.
Όσο για το αν του μένει μια πικρία που δεν μπόρεσε να πάει στον μεγάλο τελικό; «Δεν μπορώ να πω ότι κάτι μπορούσε να αλλάξει. Ένα μετάλλιο είναι… μετάλλιο.
Ήθελα ένα μετάλλιο, δεν έψαχνα να είναι χρυσό ή αργυρό, αρκεί να ήταν μετάλλιο και τα κατάφερα».
Ερωτηθείς για το τι κρατά από τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες απάντησε: «Είναι το καλύτερο συναίσθημα για μένα».
Για την πορεία του μέχρι αυτή τη μεγάλη διάκριση είπε: «Στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν μπόρεσα να προκριθώ γιατί ήμουν τραυματίας και έκανα επέμβαση. Όμως δούλεψα πολύ και με πολύ κόπο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε».
Για το ποιους θέλει να ευχαριστήσει για την επιτυχία του ανέφερε: «Πιο πολύ από όλους τη μητέρα μου και τον προπονητή μου, τον Νίκο Ηλιάδη, αλλά και τον πρώτο μου προπονητή».
Τέλος, το μήνυμα που έστειλε προς τους Έλληνες ήταν: «Είμαι πολύ χαρούμενος που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία από την Ελλάδα και που μπόρεσα να τους χαρίσω ένα μετάλλιο».
Ο προπονητής του, Νίκος Ηλιάδης, είπε: «Χρειάστηκαν 12 χρόνια για να φτάσουμε πάλι σε μετάλλιο. Είναι δύσκολο ακόμη και να συμμετέχεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πόσω μάλλον να παίρνεις μετάλλιο. Συγκινήθηκα πολύ. Οι αθλητές και οι προπονητές δεν είναι ποτέ απόλυτα ικανοποιημένοι, αν δεν πάρουν το χρυσό.
Μπορούσαμε και το χρυσό. Μπορούσε και η Ελισάβετ (Τελτσίδου) να πάρει μετάλλιο. Θα μπορούσε να πάει τελικό, αλλά ακολούθησε μια τεχνική που δεν της βγήκε. Μακάρι να είναι η αρχή των μεταλλίων, το τζούντο έγινε πρώτο άθλημα στην Ελλάδα».