Από αμοιβαία φρίκη της καταστροφής τροφοδοτείται η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, σύμφωνα με όσα αναφέρει με άρθρο του στους Financial Times ο γνωστός ισραηλινός φιλόσοφος Yuval Harari.
Όπως επισημαίνει, κάθε πλευρά φοβάται ότι η άλλη επιθυμεί να τη σκοτώσει ή να την εκδιώξει και να τερματίσει την ύπαρξή της ως εθνική συλλογικότητα.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για παράλογο φόβο που γεννήθηκε από παράνοια, αλλά για λογικό φόβο που βασίζεται σε πρόσφατες ιστορικές μνήμες και σε μια σχετικά ορθή ανάλυση των προθέσεων της άλλης πλευράς.
Το ιδρυτικό γεγονός της σύγχρονης παλαιστινιακής ταυτότητας είναι η Nakba του 1948, όταν το εκκολαπτόμενο κράτος του Ισραήλ κατέστρεψε την ευκαιρία ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους και έδιωξε περίπου 750.000 Παλαιστίνιους από τις πατρογονικές τους εστίες.
Τις επόμενες δεκαετίες, οι Παλαιστίνιοι βίωσαν σφαγές και απελάσεις στα χέρια των Ισραηλινών και άλλων περιφερειακών δυνάμεων.
Το 1982, για παράδειγμα, στους προσφυγικούς καταυλισμούς Sabra και Shatila σφαγιάστηκαν 3.800 άτομα από μια λιβανέζικη χριστιανική πολιτοφυλακή, συμμαχική δύναμη με το Ισραήλ, και το 1991 περίπου 300.000 εκδιώχθηκαν από το Κουβέιτ.
Ο φόβος των Παλαιστινίων μη δολοφονηθούν ή μην εκτοπιστούν δεν είναι αποτέλεσμα μόνο τέτοιων ιστορικών αναμνήσεων.
Είναι μια εμπειρία που συνοδεύει κάθε στιγμή της ζωής τους.
Κάθε Παλαιστίνιος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη γνωρίζει ότι θα μπορούσε οποιαδήποτε μέρα να σκοτωθεί, να φυλακιστεί ή να εκδιωχθεί από τη γη του, από Ισραηλινούς εποίκους ή δυνάμεις ασφαλείας.
Όταν οι Παλαιστίνιοι αναλύουν τις προθέσεις των Ισραηλινών, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επιλέξουν να τους εκδιώξουν από τη γη μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Μεσογείου Θάλασσας και να δημιουργήσει μια χώρα μόνο για Εβραίους.
Με τα χρόνια, πολλοί Ισραηλινοί πολιτικοί και κόμματα, του Likud συμπεριλαμβανομένου, ηγέτης του οποίου είναι ο Benjamin Netanyahu, εξέφρασαν ελπίδες για τη δημιουργία του «Μεγάλου Ισραήλ», με τους Παλαιστίνιους να εκδιώκονται ή να περιορίζονται σε ρόλο δουλοπάροικου.
Ακόμη και στο απόγειο της ειρηνευτικής διαδικασίας του Όσλο τη δεκαετία του 1990, το Ισραήλ στραβοκοίταζε την προοπτική ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.
Αντίθετα, συνέχισε να επεκτείνει τους οικισμούς του στη Δυτική Όχθη, υποδεικνύοντας διαρκή επιθυμία να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους από κάθε μέρος της χώρας.
Ο τρέχων πόλεμος επιβεβαίωσε τους βαθύτερους φόβους των Παλαιστινίων.
Μετά την επίθεση της Hamas στις 7 Οκτωβρίου 2023, οι εκκλήσεις για ολοκληρωτική καταστροφή της Λωρίδας της Γάζας, μαζικές δολοφονίες και απελάσεις κατακλύζουν τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι πολιτικοί που εκφράζουν τέτοιου είδους απόψεις.
Στις 7 Οκτωβρίου, ο αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου, Nissim Vaturi, έγραψε στο Twitter «Τώρα έχουμε όλοι έναν κοινό στόχο: να διαγράψουμε τη Λωρίδα της Γάζας από προσώπου γης».
Την 1η Νοεμβρίου, ο υπουργός κληρονομιάς του Ισραήλ, Amichai Eliyahu, δημοσίευσε «Το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, πιο όμορφο από ποτέ.
Όλα ανατινάζονται και ισοπεδώνονται, απλά μια απόλαυση για τα μάτια».
Και στις 11 Νοεμβρίου, ο υπουργός Γεωργίας του Ισραήλ, Avi Töpfer, είπε ότι «τώρα στην πραγματικότητα ανοίγουμε τη Nakba της Γάζας».
Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με τον Harari, «Αν δεν υπήρχε η αιγυπτιακή αντίσταση και η διεθνής πίεση, το Ισραήλ θα είχε προσπαθήσει να διώξει τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας στην έρημο του Σινά.
Όπως συμβαίνει, σύμφωνα με Παλαιστίνιους αξιωματούχους υγείας, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 31.000 άτομα, κυρίως αμάχους, και έχουν εξαναγκάσει περισσότερο από το 85% του άμαχου πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας -σχεδόν 2 εκατομμύρια άτομα- να φύγουν από τα σπίτια τους.
Από την άλλη, οι Ισραηλινοί κουβαλούν τα δικά τους ιστορικά τραύματα.
Το ιδρυτικό γεγονός της σύγχρονης εβραϊκής και ισραηλινής ταυτότητας είναι το Ολοκαύτωμα, όταν οι Ναζί εξόντωσαν περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους και εξάλειψαν τις περισσότερες εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης.
Στη συνέχεια, το 1948, οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες σύμμαχοί τους έκαναν μια συντονισμένη προσπάθεια να εξολοθρεύσουν το εκκολαπτόμενο κράτος του Ισραήλ και να σκοτώσουν ή να εκδιώξουν όλους τους Εβραίους κατοίκους του.
Στον απόηχο της ήττας τους και τις επακόλουθες αραβικές ήττες στους πολέμους του 1956 και του 1967, οι αραβικές χώρες πήραν εκδίκηση καταστρέφοντας ανυπεράσπιστες εβραϊκές κοινότητες.
Περίπου 800.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες σε χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Συρία, η Υεμένη και η Λιβύη.
Τουλάχιστον οι μισοί Ισραηλινοί είναι απόγονοι αυτών των προσφύγων της Μέσης Ανατολής.
Οι εβραϊκοί φόβοι για φόνους και απελάσεις δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα τέτοιων ιστορικών αναμνήσεων.
Είναι επίσης εμπειρίες που αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των Ισραηλινών.
Κάθε Ισραηλινός γνωρίζει ότι προσωπικά μπορεί να δολοφονηθεί ή να απαχθεί οποιαδήποτε μέρα από Παλαιστίνιους ή Ισλαμιστές τρομοκράτες.
Όταν οι Ισραηλινοί αναλύουν τις προθέσεις των Παλαιστινίων, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, αν τους δοθεί ποτέ η ευκαιρία, οι Παλαιστίνιοι πιθανότατα θα σκοτώσουν ή θα εκδιώξουν τους 7 εκατομμύρια Εβραίους που ζουν αυτή τη στιγμή μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου Θάλασσας.
Οι Παλαιστίνιοι ηγέτες και οι σύμμαχοί τους από την Τεχεράνη έως τη Νέα Υόρκη επανειλημμένα υποστηρίζουν ότι η εβραϊκή παρουσία στη γη μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας είναι μια αποικιακή αδικία που αργά ή γρήγορα πρέπει να «διορθωθεί».
Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι «η διόρθωση της αδικίας» δεν σημαίνει δολοφονία ή εκδίωξη…
Ωστόσο, οι Ισραηλινοί δεν θα τον πιστέψουν, δεδομένης της απουσίας οποιασδήποτε μόνιμης αραβικής δημοκρατίας και της μοίρας των εβραϊκών κοινοτήτων σε χώρες όπως η Αίγυπτος και το Ιράκ.
Οι Εβραίοι έφτασαν στις όχθες του Νείλου και του Ευφράτη τουλάχιστον 1.000 χρόνια πριν οι Άραβες κατακτήσουν την Αίγυπτο και το Ιράκ τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Κανείς δεν μπορούσε να υποστηρίξει ότι οι εβραϊκές κοινότητες του Καΐρου ή της Βαγδάτης ήταν εμφύτευμα αποικιοκρατών.
Ωστόσο, μετά το 1948 αυτές οι κοινότητες εξαφανίστηκαν εντελώς.
Δεν υπάρχει κανένας σε καμία αραβική χώρα, εκτός από τους 2.000 Εβραίους του Μαρόκου και τους 1.000 της Τυνησίας.
Λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες βιαιότητες των Εβραίων και των Αράβων, ποια βάση υπάρχει για να πιστεύουμε ότι οι εβραϊκές κοινότητες θα μπορέσουν να επιβιώσουν υπό την παλαιστινιακή κυριαρχία;
Ο τρέχων πόλεμος επιβεβαίωσε τους βαθύτερους φόβους των Ισραηλινών.
Μετά την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας, η Hamas και άλλοι μαχητές την μετέτρεψαν σε ένοπλη βάση για να επιτεθούν στο Ισραήλ.
Στις 7 Οκτωβρίου, τρομοκράτες της Hamas σκότωσαν, βίασαν και έπιασαν όμηρους περισσότερους από 1.000 Ισραηλινούς πολίτες.
Ολόκληρες κοινότητες καταστράφηκαν συστηματικά και εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Εάν κάποιοι Εβραίοι έτρεφαν ελπίδες ότι θα μπορούσαν να ζήσουν σε ένα παλαιστινιακό κράτος, αυτό που συνέβη στα εβραϊκά χωριά όπως το Be’eri και το Kfar Aza και στους συμμετέχοντες στο μουσικό φεστιβάλ Nova απέδειξε ότι οι εβραϊκές κοινότητες δεν μπορούν να επιβιώσουν υπό την παλαιστινιακή κυριαρχία ούτε για μια μέρα.
Οι αντιδράσεις για τη σφαγή στον μουσουλμανικό κόσμο και αλλού τροφοδότησαν τους φόβους του Ισραήλ για εξόντωση.
Ακόμη και πριν το Ισραήλ ξεκινήσει τους βομβαρδισμούς και την εισβολή του στη Γάζα, πολλές φωνές δικαιολόγησαν ή και πανηγύρισαν τη δολοφονία και την απαγωγή Ισραηλινών αμάχων ως ένα βήμα προς τη διόρθωση των ιστορικών αδικιών.
Κάθε φορά που διαδηλωτές στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη φωνάζουν «Από το ποτάμι στη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη», οι Ισραηλινοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «πραγματικά θέλουν να μας εξοντώσουν».
Φυσικά, η Hamas από μόνη της δεν έχει τις στρατιωτικές δυνατότητες για να νικήσει και να καταστρέψει το Ισραήλ.
Όμως ο πόλεμος έδειξε ότι μια συμμαχία ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων που την υποστηρίζουν, συμπεριλαμβανομένης της Hizbollah, των Houthis και του Ιράν, αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ.
Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με τον Harari, «δεν θα ήταν λάθος να εξισώσουμε την κατάσταση Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Έχουν διαφορετικές ιστορίες, ζουν κάτω από διαφορετικές συνθήκες και αντιμετωπίζουν διαφορετικές απειλές.
Το θέμα αυτού του άρθρου είναι μόνο ότι και οι δύο έχουν καλούς λόγους να πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά επιθυμεί να τους σκοτώσει ή να τους εκδιώξει όλους.
Κατά συνέπεια, βλέπουν ο ένας τον άλλον όχι απλώς ως εχθρούς, αλλά ως μια υπαρξιακή απειλή που αιωρείται συνεχώς από πάνω τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, και οι δύο πλευρές επιθυμούν να απαλλαγούν από αυτή.
Ωστόσο, η επιθυμία του Ισραήλ να άρει την παλαιστινιακή υπαρξιακή απειλή αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τους Παλαιστίνιους — και το αντίστροφο.
Η τραγωδία αυτής της σύγκρουσης είναι ότι το πρόβλημα δεν προκύπτει από αδικαιολόγητη παράνοια, αλλά από μια ορθή ανάλυση της κατάστασης, ενώ κάθε πλευρά γνωρίζει πολύ καλά τις προθέσεις και τις φαντασιώσεις της άλλης.
Όταν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι κοιτάζουν καλά τις δικές τους σκοτεινές επιθυμίες, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι άλλοι έχουν πολλούς λόγους να τους φοβούνται και να τους μισούν.
Είναι μια διαβολική λογική. Κάθε πλευρά λέει στον εαυτό της: “Δεδομένου του τι θέλουμε να τους κάνουμε, είναι λογικό να θέλουν να μας ξεφορτωθούν – γι’ αυτό ακριβώς δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να τους ξεφορτωθούμε πρώτα”.
Υπάρχει διέξοδος από αυτή την παγίδα; Στην ιδανική περίπτωση, κάθε πλευρά θα πρέπει να εγκαταλείψει τη φαντασίωσή της να απαλλαγεί από την άλλη.
Μια ειρηνική λύση στη σύγκρουση είναι τεχνικά εφικτή.
Υπάρχει αρκετή γη ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη Μεσόγειο για να χτιστούν σπίτια, σχολεία, δρόμοι και νοσοκομεία για όλους.
Αλλά αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν κάθε πλευρά πει με ειλικρίνεια ότι, ακόμη και αν είχε απεριόριστη δύναμη και μηδενικούς περιορισμούς, δεν θα ήθελε να εκδιώξει την άλλη: «Ανεξάρτητα από τις αδικίες που διέπραξαν εναντίον μας και τις απειλές που εξακολουθούν να αποτελούν, εντούτοις σεβόμαστε το δικαίωμά τους να ζουν αξιοπρεπείς ζωές στη χώρα γέννησής τους».
Μια τέτοια βαθιά αλλαγή στις προθέσεις είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί στη δράση και τελικά θα απαλύνει τον φόβο και το μίσος, δημιουργώντας χώρο για πραγματική ειρήνη.
Φυσικά, η πραγματοποίηση μιας τέτοιας αλλαγής είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Δεν είναι όμως αδύνατο να συμβεί αυτό.
Υπάρχουν ήδη πολλοί και από τις δύο πλευρές που εύχονται καλά για την άλλη.
Εάν ο αριθμός τους αυξηθεί, τελικά οι συλλογικές πολιτικές θα αλλάξουν.
Υπάρχει επίσης μια σημαντική ομάδα στην περιοχή που αισθάνεται συλλογικά μέρος και των δύο πλευρών και δεν επιθυμεί να δει καμία από τις δύο πλευρές να εξαφανίζονται: οι σχεδόν 2 εκατομμύρια Άραβες πολίτες του Ισραήλ, οι οποίοι συνήθως αναφέρονται είτε ως Άραβες Ισραηλινοί είτε ως Παλαιστίνιοι Ισραηλινοί.
Όταν η Hamas ξεκίνησε την επίθεσή της, ήλπιζε ότι αυτοί οι Παλαιστίνιοι-Ισραηλινοί θα ξεσηκωθούν ενάντια στους Εβραίους γείτονές τους.
Πολλοί Εβραίοι φοβήθηκαν ότι αυτό επρόκειτο όντως να συμβεί.
Μάλιστα, την ημέρα της σφαγής, πολυάριθμοι Άραβες πολίτες έσπευσαν να βοηθήσουν τους Εβραίους γείτονές τους.
Μερικοί μάλιστα δολοφονήθηκαν από τη Hamas για αυτό.
Για παράδειγμα, ο Abed al-Rahman Alnasarah από την Kuseife δολοφονήθηκε ενώ προσπαθούσε να σώσει γυναίκες και άντρες από το φεστιβάλ Nova και ο Awad Darawshe του Iksal σκοτώθηκε ενώ φρόντιζε τραυματισμένα θύματα.
Έκτοτε, κάθε μέρα, παρά την εχθρότητα πολλών Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών της κυβέρνησης, οι Άραβες-Ισραηλινοί συνέχισαν να υπηρετούν σε ισραηλινά ιδρύματα: από νοσοκομεία έως κυβερνητικά γραφεία.
Οι δύο πιο εξέχοντες Παλαιστινιοϊσραηλινοί πολιτικοί, ο Ayman Odeh του κόμματος Hadash και ο Mansour Abbas του ισλαμιστικού κόμματος United Arab List, καταδίκασαν απερίφραστα τη σφαγή και κάλεσαν και τις δύο πλευρές να καταθέσουν τα όπλα και να επιδιώξουν την ειρήνη.
Οι Εβραίοι θα πρέπει να γνωρίζουν από τώρα ότι οι Αραβο-Ισραηλινοί δεν φαντασιώνονται την ημέρα που θα μπορέσουν επιτέλους να σκοτώσουν ή να εκδιώξουν όλους τους Εβραίους που ζουν μεταξύ του Ιορδάνη και της Μεσογείου.
Ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο είναι για τους υπόλοιπους να αλλάξουμε τις προθέσεις μας, τα καλά νέα είναι ότι αυτό είναι κάτι που κάθε πλευρά —ακόμα και κάθε άτομο— μπορεί να το πετύχει μόνη της.
Έχουμε ελάχιστο έλεγχο στις προθέσεις των άλλων, αλλά θα πρέπει να μπορούμε να αλλάξουμε τη γνώμη μας.
Ακόμη και αναγνώστες που δεν είναι ούτε Ισραηλινοί ούτε Παλαιστίνιοι μπορούν να αναλογιστούν εάν επιθυμούν το καλό και για τις δύο πλευρές ή αν τρέφουν την ελπίδα ότι μια από αυτές τις ομάδες απλώς θα εξαφανιστεί από προσώπου Γης».
πηγή: https://www.bankingnews.gr/