Καθώς πλησιάζουμε την 7η Οκτώβριου μου ήρθαν στο μυαλό οι παρακάτω σκέψεις… Δεν ξέρω αν θα μπει κάποιος στον κόπο να τις διαβάσει και να προβληματιστεί, εγώ τις αφήνω εδώ… Και σκόπιμα δεν πρόκειται να βάλω φωτογραφία, γιατί ο στόχος μου είναι να διαβαστεί και όχι να γίνει ένα like σε μία εικόνα!!
Σε ένα κόσμο όπου οι συγκρούσεις και οι αμφισβητήσεις είναι συχνές, ένα κράτος μπορεί να επιλέξει να αμυνθεί παρά να επιτεθεί, όχι από αδυναμία, αλλά από τη βαθιά επιθυμία του να ζήσουν ελεύθερα και ειρηνικά. Όταν τα σύνορά του παραβιάζονται ή η κυριαρχία του αμφισβητείται, επιλέγει να προστατεύσει τον εαυτό του και το λαό του, χωρίς όμως να επιδιώκει την καταστροφή ή την υποταγή του άλλου. Ακόμα κι αν κατηγορούνται από τον υπόλοιπο κόσμο για την αμυντική τους στάση, γνωρίζουν ότι η ειρήνη και η ελευθερία δεν είναι έννοιες που χαρίζονται, αλλά πρέπει να προστατεύονται με αποφασιστικότητα. Με αυτό τον τρόπο, αναγνωρίζει πως το δικαίωμα τους να ζουν χωρίς φόβο και σεβόμενοι τις αξίες τους, αξίζει κάθε θυσία.
Ένα κράτος που συνορεύει με «εχθρικούς γείτονες» βρίσκεται σε μια διαρκή πάλη για επιβίωση και αυτοδιάθεση. Κάθε μέρα αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ότι, για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και την ελευθερία τους, πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιδράσουν σε προκλήσεις και απειλές. Οι «εχθρικοί γείτονες» ίσως επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν το κράτος αυτό, είτε μέσω στρατιωτικών μέσων, είτε μέσω πολιτικών, οικονομικών και προπαγανδιστικών πιέσεων. Σε αυτό το περιβάλλον, το κράτος αναγκάζεται να διατηρεί μια ισχυρή άμυνα, επενδύοντας σε στρατιωτική και τεχνολογική ισχύ, αλλά και σε μηχανισμούς ασφαλείας που διασφαλίζουν την εσωτερική συνοχή και την αντοχή στις εξωτερικές επιβουλές. Παράλληλα, αναπτύσσει μια πολυδιάστατη διπλωματία, ενισχύοντας συμμαχίες και εμβαθύνοντας τις σχέσεις του με άλλες δυνάμεις που συμμερίζονται τις αξίες του και υποστηρίζουν την εδαφική του ακεραιότητα.
Ωστόσο, παρά την ανάγκη για ισχύ και εγρήγορση, το κράτος αυτό προσπαθεί να μην παρασυρθεί σε έναν φαύλο κύκλο συγκρούσεων και μίσους. Κατανοεί ότι η επιβίωση και η ευημερία του εξαρτώνται όχι μόνο από την ικανότητα άμυνας, αλλά και από την ευελιξία να αναγνωρίζει ευκαιρίες για ειρηνική συνύπαρξη. Προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας, ακόμα και με τους πιο «δύσκολους γείτονες», αναζητώντας έστω και μικρά βήματα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Η στάση αυτή απαιτεί στρατηγική ψυχραιμία και μακροπρόθεσμη προοπτική. Αν και οι εχθρικοί γείτονες μπορεί να το κατηγορούν για αδυναμία, υποχώρηση, ή ακόμη και για γενοκτονία (!) το κράτος επιμένει στην προάσπιση των αρχών του: την προστασία της κυριαρχίας, την επιδίωξη της ειρήνης και την επιθυμία για σταθερότητα και ευημερία. Έτσι, παρά τις δύσκολες συνθήκες, συνεχίζει να αγωνίζεται, όχι μόνο για να επιβιώσει, αλλά και για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας καλύτερης, πιο ειρηνικής και δίκαιης γειτονιάς, αν αυτό γίνει ποτέ εφικτό …