Η επιστροφή των τραπεζών σε εθνικό-ελληνικό έλεγχο είναι εκ των ουκ άνευ.
To ελληνικό Δημόσιο μετά την πώληση λόγω απαίτησης του ΤΧΣ του 10% της Εθνικής Τράπεζας, από το 18,3% που είχε απομείνει στην κατοχή του κατέγραψε μία μεγάλη ζημιά 7,5 δισ. ευρώ παρά τους «πανηγυρισμούς» της διοίκησης και της κυβέρνησης για τη μεγάλη ζήτηση που εκδηλώθηκε για τις μετοχές που διατέθηκαν προς πώληση.
Αυτά ως προς την Εθνική Τράπεζα γιατί ισχύουν ακριβώς τα ίδια και ως προς τις άλλες πρώην ελληνικές τράπεζες.
Οι συνολικές αποεπενδύσεις που έκανε το Δημόσιο ξεπουλώντας τις τραπεζικές μετοχές που είχε αγοράσει με το υστέρημά των Ελλήνων φορολογουμένων έχουν προκαλέσει ζημιά στις τσέπες τους, μεγαλύτερη των 50 δισεκατομμυρίων €!
Οι δανειστές υποχρέωσαν τους Έλληνες πολίτες να αγοράσουν τις τράπεζές τους και τώρα τους υποχρεώνουν (με τη βοήθεια και της ελληνικής κυβέρνησης βεβαίως) να τις πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές!
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως οι τράπεζες ανήκουν σε ξένους ιδιοκτήτες.
Στην ιστορία ουδέποτε υπήρξε οικονομία που να αναπτύχθηκε και να ευημέρευσε χωρίς να έχει δικό της εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Χωρίς ελληνικές τράπεζες δεν μπορεί να υπάρξει χρηματοδότηση σε ελληνικές επιχειρήσεις.
Γιατί όταν οι τράπεζες βρίσκονται στα χέρια αλλοδαπών ιδιοκτητών το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίζουν οι ίδιοι και όχι η οικονομία της χώρας στην οποία βρίσκονται τα αποκτήματα τους.
Και μπορούν πολύ εύκολα να κερδίζουν κάνοντας χρήση απλώς των χρημάτων των Ελλήνων πολιτών χωρίς κανένα απολύτως ρίσκο.
Κυριολεκτικά «πάρτι» κάνουν οι τράπεζες με τα χρήματα των καταθετών καθώς την ίδια στιγμή που δανείζουν με 5,78% (νέα αύξηση) το επιτόκιο που δίνουν στους καταθέτες είναι μόλις 0,57%!
Και αυτό το θεωρούν και «επιτυχία» τέτοιου επιπέδου που μοίρασαν και μέρισμα λόγω εκτόξευσης κερδών, ύψους 814 εκατομμυρίων ευρώ!
Οι ελληνικές τράπεζες κεφαλαιοποιημένες από το αίμα του ελληνικού λαού είναι «ωσεί παρούσες» στη ελληνική οικονομία.
Δίνουν δάνεια μόνο όταν συμμετέχει η ΕΕ και όταν εγγυάται η ΕΚΤ!
Με λίγα λόγια οι αλλοδαποί οι ιδιοκτήτες τους δανειοδοτούν μόνο εκ του ασφαλούς, τουτέστιν όταν ξέρουν ότι θα λάβουν κέρδη.
Πρακτικά δεν υπάρχει τραπεζικός τομέας στην ελληνική οικονομία.
Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι «η φωτογραφία της στιγμής» που δείχνει όχι μόνο ότι είναι ελλειμματικό, αλλά κάθε χρόνο χειροτερεύει, αφού η παραγωγικότητα καταρρέει.
Δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγικότητα εάν δεν υπάρχει τράπεζα για να την στηρίζει.
Και χωρίς παραγωγικότητα δεν μπορούν να υπάρχουν εξαγωγές.
Δεν θα υπάρξει τράπεζα που θα το κάνει αυτό διότι απλούστατα είναι ξένης ιδιοκτησίας και δεν ενδιαφέρεται για το τι θα συμβεί στην ελληνική οικονομία.
Συνεπώς η μόνη λύση που υπάρχει είναι η επαναφορά των τραπεζών σε ελληνική ιδιοκτησία.
Βέβαια για να γίνουν αυτά χρειάζεται χρήμα, αλλά πρωτίστως ελληνική πολιτική ηγεσία με εθνοκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται και μία ελληνική κοινωνία η οποία πρέπει να πάψει να ζει σε μία «αφασία διαρκείας» και να κατανοήσει πως αν θέλει να βγει από το σημερινό «τέλμα» θα πρέπει να είναι διαθέσιμη να βαδίσει «τολμηρούς» δρόμους.