Το ειδύλλιο μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου, εν καιρώ πολέμου, δεν λειτούργησε…
Στη Γερμανία, στην οποία οι Ρώσοι σήμερα έχουν πολλές αξιώσεις και την οποία δικαίως θεωρούν και πάλι εχθρικό κράτος, το τραύμα που έχει προκληθεί ιστορικά από τα ρωσικά όπλα και την ταπείνωση στην οποία την είχαν υποβάλει οι Ρώσοι στρατιώτες συντρίβοντας τη διαβόητη -τότε- Βέρμαχτ σε μικρά κομμάτια, είναι κάτι παραπάνω από ζωντανό.
Γενικά, όσο περισσότερο και όσο πιο βαθύ είναι το αποτύπωμα της μπότας του Ρώσου στρατιώτη, στο έδαφος εκείνων των χωρών που είναι ποτισμένες με το αίμα του, τόσο λιγότερη είναι η πολεμική φρενίτιδα στη δημόσια και πολιτική συνείδηση.
Την ίδια στιγμή, όμως, ο μιλιταρισμός εκπορεύεται από όλους τους σωματικούς πόρους του κατεστημένου της ΕΕ.
Για τον λόγο αυτό ο επικεφαλής του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών πήγε στις «Τίγρεις της Βαλτικής», που τώρα, λόγω της συρρίκνωσης της οικονομίας και του πληθωρισμού, αποκαλούνται «Πόνι της Βαλτικής».
Τα «πόνι», λοιπόν, υποδέχθηκαν τον υπουργό εγκάρδια.
Φυσικά, η Γαλλία έχει πει ότι είναι έτοιμη «να θέσει το πυρηνικό οπλοστάσιό της στη διάθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», οπότε εύλογα οι πρωτεύουσες της Βαλτικής σπεύδουν να αρπάξουν τη γαλλική ατομική ομπρέλα.
Σημειώνεται πως στο Παρίσι ξέρουν τα μαθηματικά «εσύ για μένα, εγώ για σένα», οπότε αποφάσισαν ότι μια τέτοια συμμαχία θα ήταν η καλύτερη επιλογή.
Παράλληλα, για να ενισχύσει την ιδέα όχι μόνο της δυνατότητας αλλά της πραγματικής προετοιμασίας για πραγματικές πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, η εφημερίδα των Ευρωπαίων παγκοσμιοποιητών, Politico, έφερε στο φως της δημοσιότητας μια αναφορά «από την πρώτη γραμμή εκπαίδευσης του γαλλικού στρατού».
Το πεδίο εκπαίδευσης, όπου σήμερα τα τμήματα του γαλλικού στρατού είναι 120 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Είναι σαφές ότι μια επίσκεψη σε ένα τέτοιο χώρο εκπαίδευσης δεν είναι δημοσιογραφική επιτυχία, αλλά στάδιο μιας εκστρατείας δημοσίων σχέσεων.
Το κύριο καθήκον της είναι να κάνει τον μιλιταρισμό ευρωπαϊκή συνείδηση. Και η εικόνα του εχθρού είναι εκ Ρωσίας ορμώμενης.
Από την άλλη, το ΝΑΤΟ δεν είναι σε θέση να συνδράμει φυσικά την Ουκρανία με χερσαίες δυνάμεις.
Διαθέτει πολύ λίγους στρατιώτες και κινδυνεύει ν’ αφήσει ορισμένες χώρες-μέλη του ανυπεράσπιστες και εξαιρετικά ευάλωτες, ειδικά της Βαλτικής.
Στην πράξη σημαίνει ότι εάν χρησιμοποιήσει πράγματι άμεση στρατιωτική δύναμη στον πόλεμο της Ουκρανίας, θα είναι με αεροσκάφη για να βομβαρδίσει ρωσικές στρατιωτικές θέσεις, ή πιθανώς να επιτεθεί στον σύμμαχο της Ρωσίας, τη Λευκορωσία ή, εναλλακτικά, να προσπαθήσει ν’ αποκλείσει τον στρατηγικό θύλακα της Ρωσίας στο Καλίνινγκραντ.
Το 1945 οι σύμμαχοι (συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ενωσης) συμφώνησαν στο Πότσνταμ ότι το Καλίνινγκραντ (πρώην Königsberg) θα διοικείται από τη Σοβιετική Ενωση.
Άλλοι έχουν προτείνει ότι οι σύμμαχοι θα μπορούσαν να επιτεθούν στην Υπερδνειστερία, η οποία είναι μια αποσχισθείσα περιοχή κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Μολδαβίας.
Είναι εγκατεστημένη ρωσική φρουρά εκεί, αλλά δεν υπάρχει άμεση χερσαία γέφυρα για να υπερασπιστούν οι Ρώσοι την επικράτεια. Ενώ μπορούν να υπερασπιστούν πολύ σθεναρά το Καλίνινγκραντ, για την Υπερδνειστερία δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.
Όλοι γνωρίζουν ότι είναι ευάλωτοι και δεν έχουν δημόσια υποστήριξη για να πάνε σε πόλεμο για την Ουκρανία. Επιπλέον, η ηγεσία της Ευρώπης βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, καθώς θα διεξαχθούν αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις.
Δεδομένου του γεγονότος ότι τα ευρωπαϊκά οπλοστάσια έχουν ως επί το πλείστον εξαντληθεί, οι ευρωπαϊκές χερσαίες δυνάμεις είναι σχεδόν σε κακή κατάσταση (εκτός της Πολωνίας) και η ευρωπαϊκή αεροπορική δύναμη υπερεκτιμάται, η καλύτερη πολιτική του ΝΑΤΟ θα είναι να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να συζητήσει με τους Ρώσους, είτε πριν είτε μετά την κατάρρευση της Ουκρανίας.
Στο μεταξύ, ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, ανακοίνωσε ότι η συμμαχία έδωσε στην Ουκρανία την άδεια να χτυπήσει στόχους εντός της Ρωσίας με τα αεροσκάφη F-16, τα οποία αναμένεται να παραδοθούν σύντομα.
Σε απάντηση, οι Ρώσοι είπαν ότι εάν τα αμερικανικής κατασκευής αεροσκάφη F-16 χτυπήσουν τη Ρωσία, η Ουκρανία μπορεί να μην είναι πλέον ο μόνος στόχος.
Η γεωπολιτική αντιπαράθεση όπως φαίνεται κλιμακώνεται και ξεφεύγει από τα όρια της Ουκρανίας καθώς αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, τη Βαλτική, τη Μαύρη Θάλασσα και όλο και περισσότερο την Αρκτική.
«Οι στρατιωτικοί αναλυτές αναμένουν τα επόμενα 5-8 χρόνια» μια πιθανή αναμέτρηση ΝΑΤΟ και Ρωσίας, δήλωσε ο υπουργός Αμυνας Μπόρις Πιστόριους, ενώ ο καγκελάριος Scholz κάλεσε σε «παραγωγή όπλων σε μεγάλη κλίμακα», τονίζοντας ότι «δεν ζούμε σε καιρό ειρήνης».
Ωστόσο, σύμφωνα με το CNN, η Ρωσία παράγει περί τα 250.000 πυρομαχικά μηνιαίως ή 3 εκατομμύρια ετησίως.
Ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται σε πληροφορίες που μοιράστηκαν με το CNN το ΝΑΤΟ και πηγές δυτικών κυβερνήσεων.
Αθροιστικά ΗΠΑ και Ευρώπη έχουν τη δυνατότητα να παράξουν το πολύ 1,2 εκατομμύρια πυρομαχικά και πολεμοφόδια για αποστολή στο Κίεβο, όπως είπε αξιωματούχος ευρωπαϊκής μυστικής υπηρεσίας στο CNN, υπό καθεστώς ανωνυμίας.
Στόχος του αμερικανικού στρατού είναι να παράγει 100.000 μονάδες πολεμοφοδίων μηνιαίως έως τα τέλη του 2025 – ποσότητα που είναι πάνω από 50% χαμηλότερη σε σχέση με τη μηνιαία παραγωγή της Ρωσίας σήμερα. Και μάλιστα αυτός ο στόχος θα μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν τελικά λάβει το πράσινο φως από το Κογκρέσο η εκταμίευση των 60 δισ. δολαρίων για τη στήριξη της Ουκρανίας.
«Αυτή τη στιγμή είναι σε εξέλιξη ένας παράλληλος πόλεμος παραγωγής» είπε κορυφαίος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ στο CNN.
«Η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία εξαρτάται άμεσα από το πώς είναι εξοπλισμένη η κάθε πλευρά» συμπλήρωσε.
Ήδη η Ρωσία κατέλαβε την Αβντίιβκα χάρη και στη χρήση νέας κατευθυνόμενης βόμβας και υπάρχουν φόβοι ότι θα κερδίσει έδαφος και σε άλλες περιοχές.
Η Δύση επιχειρεί να φρενάρει τον Putin με οικονομικές κυρώσεις.
Αλλά αυτές δεν αποδίδουν όπως θα περίμενε κανείς.
Γραμμένα με αίμα
Αλλά ως φαίνεται, ξέχασαν έναν σημαντικό κανόνα: δεν γίνονται πρόβες στον πόλεμο.
Η φράση του Konstantin Simonov είναι τόσο ακριβής που θα τη παραθέσουμε ολόκληρη: «Εδώ, στον πόλεμο, δεν υπάρχουν πρόβες.
Εδώ, στον πόλεμο, δεν υπάρχουν προσχέδια που μπορούν να σκιστούν και να ξαναγραφούν.
Εδώ όλα είναι γραμμένα με αίμα, τα πάντα, από την αρχή μέχρι το τέλος, από τα βασικά μέχρι το τελευταίο σημείο».
Γιατί ακριβώς όπως όταν ο Simonov ταξίδεψε στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σήμερα οι Ρώσοι παλεύουν για επιβίωση.
Για αυτούς το αίμα είναι κόκκινο νερό, και ακόμη και αυτό είναι συχνά κάποιου άλλου, αλλά για τους Ρώσους η τιμή του αίματος είναι η απάντηση στο ερώτημα αν πρέπει να ζήσουν ή να πεθάνουν.
πηγή: https://www.bankingnews.gr/