- Σίμωνας, Σίμων, Σίμος, Σιμώνα, Σιμόνα, Σιμωνία, Σιμώνη, Σιμωνίτσα.
- Ζωή, Ζησούλα, Ζωΐτσα, Ζωούλα, Ζωζώ, Ζώης, Ζήσης, Ζήσιμος, Ζωοπηγή, Θεοπηγή.
- Πηγή, Κρήνη, Κρηνιώ, Πηγούλα, Πηγίτσα.
- Παναγιώτης, Πάνος, Πανούσος, Παναγής, Πανάγος, Γιώτης, Πανίκος, Τάκης, Παναγιώτα, Γιώτα, Παναγιούλα, Παναγούλα, Πάνη, Τότα, Τούλα, Πέγκυ.
- Πολυζώης, Πολυζώη, Χρυσοπηγή.
Μάννα, Σιλωάμ, καὶ Στοὰν Σολομῶντος,
Πηγὴν Κόρη σήν, ἐμφανῶς πᾶς τις βλέπει.
Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα «παλάτια των πηγών» στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (που σημαίνει ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.
Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:
α) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457 – 474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό. Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε. Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία.
Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε «Πηγή». Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 μ.Χ. στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά 536 – 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος «του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή».
β) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ’ ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. «Είναι η πηγή των θαυμάτων» του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Ο Ι. Κεδρηνός αναφέρει ότι χτίστηκε το 560 μ.Χ.
Συναλλαγή τις προς Θεόν Λαυρεντίω, Πόνοις Eδέμ λαβόντι την πόρρω πόνων.
Ο Όσιος Λαυρέντιος έζησε κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ.. Εκάρη μοναχός στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Επειδή όμως στο Άγιον Όρος, και κυρίως στη Λαύρα, επικράτησε η αίρεση των Βαρλαάμ και Ακινδύνου, αναχώρησε από εκεί και έφθασε στην περιοχή του Βόλου, στο χωριό Άγιος Λαυρέντιος, όπου άρχισε να κτίζει μοναστήρι.
Τότε βασίλευε ο ευσεβής αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός, ο οποίος απέστειλε στον Όσιο χρυσόβουλλο καθώς και τον απαιτούμενο χρυσό και τα ιερά σκεύη για την οικοδομή του ναού. Ο ναός αποπερατώθηκε το 1378 μ.Χ..
Στην συνέχεια ο Όσιος ίδρυσε σκήτη επ’ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και του Προφήτη Ηλία, η οποία γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη και έγινε πόλος έλξεως πολλών νέων και μορφωμένων μοναχών.
Ο Όσιος Λαυρέντιος διήλθε το βίο του με νηστεία και προσευχή και κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας.