Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Εργκίν Αταμάν, εξέφρασε την ενόχλησή του για το πανό που αναρτήθηκε στη Κύπρο, σε τουρνουά στο οποίο συμμετείχε η ομάδα του τριφυλλιού!
Σε αυτό γινόταν νύξη στα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο!
Ο προπονητής του ΠΑΟ ισχυρίστηκε πως το περιστατικό ήταν πολιτικού χαρακτήρα και δεν συνάδει με τον αθλητισμό και την ειρήνη!
Ωστόσο, το θέμα κατοχής και εισβολής εδάφους δεν έχει σχέση με την πολιτική, αλλά με την δικαιοσύνη, η οποία στην Κύπρο δεν έχει αποδοθεί καθώς εκεί βρίσκονται παράνομα τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες εκδίωξαν το 1974 Έλληνες από τις εστίες τους, ενώ άλλους τους σκότωσαν!!!
Η ανάρτηση του κ. Αταμάν μεταφρασμένη, όπως κυκλοφορεί και στα ΜΜΕ:
«Εγώ ο Εργκίν Αταμάν, ως o προπονητής του Παναθηναϊκού στη θρυλική περσινή σεζόν, στήριξα το τουρνουά καθώς πίστευα ότι θα συμβάλει στην «φιλία και ειρήνη» και ήρθα εδώ με πολύ θετικά συναισθήματα.
Την πρώτη μέρα στο αεροδρόμιο μας υποδέχθηκαν θερμά. Η αγάπη στα μάτια των ανθρώπων με έκανε πολύ ευτυχισμένο. Κατά τη διάρκεια υπογραφής αυτόγραφων γνώρισα εκατοντάδες οπαδούς του μπάσκετ. Αυτή η ατμόσφαιρα φιλίας και ειρήνης ήταν πολλά υποσχόμενη για όλους μας.
Χθες όμως, στο γήπεδο που πρέπει να κυριαρχεί ο αθλητισμός και η φιλία, αναρτήθηκε ένα πανό πολιτικού περιεχομένου από μια μικρή ομάδα ατόμων που δεν μπορεί να συγκριθεί με την φιλοξενία που βλέπουμε εδώ. Εξέφρασα την αντίδρασή μου στην κατάσταση αυτή με τον πιο εμφατικό τρόπο ώστε να επιστήσω την προσοχή σε αυτή την κατάσταση.
Τα γήπεδα είναι τόπος φιλίας και ειρήνης, όχι πολιτικής. Ξέρω ότι οι άνθρωποι που άνοιξαν αυτό το πανό δεν θα επηρεάσουν τα συναισθήματα των χιλιάδων ανθρώπων που έχουν δείξει αγάπη σε μένα και την ομάδα από την πρώτη ημέρα εδώ. Θα υπάρχει πάντα ένας ξεχωριστός δεσμός ανάμεσα σε εμάς και αυτά τα άτομα.
Επομένως, ό,τι κι αν συμβεί η αγάπη μου για όλους τους πραγματικούς φίλους του μπάσκετ εδώ θα είναι πάντα η ίδια. Γιατί το πιο δυνατό πράγμα που μας ενώνει είναι η αγάπη που μοιραζόμστε για το μπάσκετ.
Πιστεύω ότι ο αθλητισμός και η φιλία πάντα θα κερδίζουν…
Εργκίν Αταμάν»