Για τον υπέρτατο πόνο του γονιού να χάνει το παιδί του, άδικα, βασανιστικά και με τρόπο μαρτυρικό, αλλά και για την ανικανότητα του κράτους να προστατέψει και να διασώσει τους πολίτες του που κινδύνευσαν στην πυρκαγιά στο Μάτι, τον Ιούλιο του 2018 μίλησαν οι μάρτυρες που εξετάστηκαν ραγίζοντας καρδιές με τις καταθέσεις τους ζητώντας από το Εφετείο να αποδώσει δικαιοσύνη.
«Το μόνο πράγμα που έκανε ο κρατικός μηχανισμός ήταν ότι δεν έκανε τίποτα.. Δεν είμαι υπερβολική επειδή έχασα το παιδί μου .Έτσι είναι! Αν τα είχαν κάνει όλα καλά ούτε θα εκβίαζαν τον πραγματογνώμονα ούτε θα γινόταν παραποίηση στοιχείων » είπε φορτισμένη στην κατάθεση της η Αθηνά Μουτάφη η οποία ζήτησε Δικαιοσύνη από το δικαστήριο.
«Σας παρακαλούμε πολύ να κάνετε το καθήκον σας και να μας λυτρώσετε από τον πόνο. Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Η Αθηνά Μουτάφη είδε μπροστά στα μάτια της να χάνεται μέσα στην θάλασσα ο γιος της Βίκτωρας, τον έβλεπε να απομακρύνεται και εκείνη με αγώνα και αγωνία πάσχισε και κατάφερε να σώσει την κόρη της. «Μόλις την έβαλα στο καΐκι δεν ήθελα να σωθώ, δεν είχα χαρά που σώθηκα» είπε χαρακτηριστικά η μάρτυρας που περιέγραψε αδιανόητες σκηνές με ανθρώπους να παλεύουν να κρατηθούν στην ζωή παραμένοντας ώρες αβοήθητοι στην θάλασσα.
Πιο πριν, ο Ιωάννης Φιλιππόπουλος ράγισε καρδιές όταν περιέγραψε ότι τα δίδυμα κοριτσάκια του χάθηκαν μαζί με τους γονείς του στο κτήμα Φράγκου μέσα στην κόλαση που κύκλωσε το Μάτι. «Βρέθηκαν και οι τέσσερις αγκαλιασμένοι. Η μητέρα μου από κάτω τα κορίτσια ανάμεσα και ο πατέρας μου από πάνω» κατέθεσε συντετριμμένος .
Η κ. Μουτάφη περιέγραψε τις στιγμές που έζησε μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα όπου βρέθηκε με τον γιο της Βίκτωρα και την κόρη της Βάσια κυνηγημένοι από την φωτιά και την κάπνα .
Με ανείπωτο πόνο είπε: «Τα κύματα ήταν τεράστια. Μας κουκούλωναν. Το μέλημα μου ήταν να μην χαθούμε με τα παιδιά και να είμαστε κοντά. Μετά από δύο τρία κύματα έβλεπα τη Βάσια αλλά όχι τον Βίκτωρα. Μετά τον είδα μπρούμυτα. Είχε φύγει το παιδί.
Η Βάσια ήθελε να τον πάρουμε μαζί. Ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γονέα! Εγώ τον ζούσα μπροστά μου. Αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί μου. Είδα το παιδί μου να χάνεται μπροστά μου βασανιστικά και να πρέπει να το αφήσω μέσα στη θάλασσα για να σώσω το άλλο μου παιδί. Είχαμε κουραστεί πολύ. Κάποια στιγμή έβγαλα το στηθόδεσμο μου και έδεσα το χέρι μου με το χέρι του παιδιού μου για να μη χαθούμε.
Είμαστε στον ωκεανό μόνες μας. Μετά συναντηθήκαμε και κάποιους άλλους και ενωθήκαμε. Έρχονταν και άλλα επιπλέοντα πτώματα .Αυτά που βλέπετε εσείς στις ταινίες εμείς τα ζήσαμε στην πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή είδαμε φώτα από ένα ψαροκάικο. Μόλις έβαλα το παιδί μου στο καΐκι, εγώ δεν ήθελα να σωθώ! Δεν ένιωθα καμία χαρά που σώθηκα. Βγήκαμε στην Ραφήνα στις δώδεκα. Μας έβγαλαν στο λιμάνι γυμνές και ξυπόλητες. Μας πήραν τα ονόματά μας και μετά μας άφησαν μόνες μας. Οκτώ μέρες μετά βρέθηκε το παιδί μου».
Με ραγισμένη φωνή ο κ. Φιλιππόπουλος εξιστόρησε όχι μόνο τον αβάστακτο πόνο από την απώλεια των δύο 9χρονων παιδιών και των γονιών του αλλά την απίστευτη συμπεριφορά με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι νεκροί του και ο πόνος του: «Ξανακάναμε δεύτερη κηδεία γιατί βρέθηκαν τα πόδια της μητέρας μου πιο μακριά σε διαφορετική μέρα..
Μου έδωσαν τους γονείς μου για ταφή, αλλά δεν μου έδιναν τα παιδιά γιατί δεν μπόρεσαν να τα ξεχωρίσουν και το κάναμε με βάση τα εκμαγεία από τα μασελάκια που είχε κρατήσει η γυναίκα μου» κατέθεσε ο μάρτυρας μέσα σε μία απόλυτη σιωπή.
Όπως είπε: « Όταν όλος ο κόσμος φεύγει για διακοπές εγώ πάω στο νεκροταφείο. Μου στέρησαν τις αγκαλιές των παιδιών μου. Ζήτησα να σφραγίσουν τα φέρετρα τους και δεν άφησα κανέναν.. τα κατέβασα εγώ στον τάφο τα φέρετρα των παιδιών μου».
Ο μάρτυρας τόνισε πως οι γονείς και τα κοριτσάκια του θα ζούσαν «αν δεν τους είχαν στείλει και αυτούς στην παγίδα θανάτου μέσα το Μάτι..».
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 26 Αυγούστου.