Το εντυπωσιακότερο όλων είναι πως όχι μόνον η δικαστής είχε πάρει τη δικογραφία στο σπίτι της, αλλά αρνήθηκε αρχικώς να την επιστρέψει. Και όταν αναγκάστηκε τελικώς έδωσε μερικά στοιχεία αυτής μέσω του κινητού της.
Ωστόσο, «επί του αιτήματος αυτού η κ. γραμματεύς τον Ποινικού Τμήματος του Πρωτοδικείου Λάρισας (κ. Ε. Α.) ενημέρωσε ότι η δικογραφία βρίσκεται στα χέρια της δικαστικής λειτουργού που συγκρότησε το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας κατά τη δικάσιμο της 25.10.2023 Πρωτοδίκη Λάρισας κ. Α. Α., και μάλιστα στην κατοικία της τελευταίας, και ότι μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε η κ. γραμματεύς μαζί της, η κ. Πρωτοδίκης απήντησε αρνητικώς και απέκλεισε τη λήψη αντιγράφων και επισκόπηση της δικογραφίας».
Η συνήγορος του κατηγορούμενου η κ. Π. «προσέφυγε την επομένη ημέρα, δηλαδή στις 24.01.2024, υποβάλλοντας γραπτή αίτηση για τη λήψη αντιγράφων της δικογραφίας στον Πρόεδρο Υπηρεσίας. Η αίτηση αυτή συνετάγη στις 24.01.2024, έλαβε αριθμό πρωτοκόλλου 145/24.01.2024 και έγινε δεκτή από τον Πρόεδρο Υπηρεσίας Πρωτοδίκη Λάρισας Λ. Π. στις 24.01.2024».
Με το έγγραφο αυτό η συνήγορος επανήλθε στο Ποινικό Τμήμα του Πρωτοδικείου Λάρισας, «η κ. Πρωτόδικης ενημέρωσε τηλεφωνικώς την κ. γραμματέα ότι θα προβεί στην κατεπείγουσα διεκπεραίωση της ως άνω αιτήσεως, η οποία όμως έλαβε χώρα μόλις το μεσημέρι της 30ης.01.2024 και μάλιστα κατ’ επιλογήν της κ. Πρωτόδικη Λάρισας Α. Α. χωρίς να επιτραπεί στην κ. Π. να λάβει φωτοαντίγραφα της ως άνω δημοσίας ποινικής δικογραφίας, παρά ορισμένων μόνο εγγράφων της δικογραφίας διά της συσκευής του κινητού της τηλεφώνου(αναφέρεται ο τηλεφωνικός αριθμός)».
Δικαστική λειτουργός πήρε στο σπίτι της δικογραφία: Τι αναφέρει η απόφαση
Όπως αναφέρει το Ανώτατο Δικαστήριο, «από τις παραδοχές αυτές του δευτεροβαθμίου Δικαστηρίου, σύμφωνα και με όσα εκτίθενται στην προηγηθείσα μείζονα σκέψη της παρούσας, προκύπτει ότι συνέτρεχε πράγματι λόγος ανωτέρας βίας που εμπόδιζε τον καταδικασθέντα κατηγορούμενο να ασκήσει εμπροθέσμως την έφεσή του κατά της 3467/2003 καταδικαστικής απόφασης του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Λάρισας, η οποία εκδόθηκε ερήμην του και τον λόγο αυτόν ανωτέρας βίας επικαλέστηκε στην έφεσή του, προκειμένου να δικαιολογήσει το εκπρόθεσμο της άσκησής της».
Για το λόγο αυτό σημειώνει πως «ανεξαρτήτως αν η έφεση έχει πράγματι καθολικό μεταβιβαστικό αποτέλεσμα, αφού εναπόκειται στον εκκαλούντα ο τρόπος διαμόρφωσης των λόγων της έφεσής του και για την άσκησή της απαιτείται να έχει πρόσβαση στη δικογραφία, η οποία υποχρεωτικά πρέπει να παραμένει στο οικείο δικαστικό γραφείο».
Και καταλήγει: «Κατ’ ακολουθίαν, είναι βάσιμοι οι από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Η’ και Θ’ του ΚΠΔ, πρώτος και δεύτερος λόγοι αναίρεσης, με τους οποίους προβάλλεται ότι το Εφετείο απέρριψε παράνομα την έφεση ως απαράδεκτη και ότι, με το να απορρίψει την έφεση του ως απαράδεκτη, ενώ ήταν εμπρόθεσμη, υπερέβη αρνητικά την εξουσία του και πρέπει, χωρίς έρευνα των λοιπών λόγων, η οποία παρέλκει, να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση προς νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, το οποίο θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως την υπόθεση (άρθρο 519 ΚΠΔ)».
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Πηγή: https://www.dikastiko.gr/