Οι ιστορικοί λαοί… και ο αναθεωρητισμός

Νετανιάχου: “Εμείς θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πούνε οι ΗΠΑ για το Ιράν, αλλά θα κάνουμε αυτά που είναι προς το εθνικό συμφέρον του Ισραήλ”…

Ο Νετανιάχου είναι ηγέτης ενός ιστορικού λαού, δηλαδή ενός λαού με αδιάλειπτη παρουσία στον ιστορικό χρόνο. Όταν ακούς ή βλέπεις αυτά τα λόγια από έναν ηγέτη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές ορθότητες που επιβάλλει το Διεθνές Σύστημα, στεκόμενες και στεκόμενοι μόνο στην Ιστορία και την Εθνολογία, ενδόμυχα εμείς οι Έλληνες ως ιστορικός λαός που θεμελίωσε ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο τις κοινωνίες των ανθρώπων, δεν μπορούμε παρά να θαυμάζουμε τα λόγια αυτού του ηγέτη, ενός πολιτικού προσώπου που διοικεί ένα Κράτος τον 21ο αι.

Αλήθεια, ο Νετανιάχου μπορεί να θεωρηθεί οπαδός του αναθεωρητισμού, όπως λχ ο Ερντογάν ή ο Πούτιν; Και φυσικά, η απάντηση είναι αρνητική. Και δεν είναι αρνητική επειδή Ελλάδα και Ισραήλ έχουν αλληλοεξαρτώμενα συμφέροντα στο γεωγραφικό χώρο που κείτονται, αλλά είναι αρνητική, γιατί πολύ απλά ένας λαός με αδιάλειπτη παρουσία στον ιστορικό χρόνο είναι αυτός που οριοθέτησε τον κοινωνισμό της περιοχής του.Ήταν αυτός που έδωσε πνοή, που δημιούργησε την πολιτιστική κληρονομιά του γεωγραφικού χώρου που κείτεται τόσους αιώνες. Ακόμα και το νομαδικό “πνεύμα” των Εβραίων, όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη είναι σαφή απόδειξη ότι ο λαός αυτός έχει αφήσει το αποτύπωμά του σε περιβάλλοντα που κατοικήθηκαν τα ύστερα χρόνια από φύλα που δεν είχαν σχέση με τα σημιτικά. Πάντως, είναι πολύ μεγάλη συζήτηση η οριοθέτηση του όρου σημιτικό φύλο, καθώς πολλοί μεταγενέστεροι αραβικοί πληθυσμοί (τελείως γενικόλογα) έφεραν εθνολογική σχέση με τους Σημίτες.

Το έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν, τα τρία γένη με την πραγματική εννοιολογική διάσταση της Διασποράς είναι οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι. Και ενώ για να εξηγήσουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως είναι αυτό της μετανάστευσης, θα πρέπει να το δούμε σε πολυεπιστημονικό επίπεδο, το μόνο σίγουρο, όσον αφορά τους Έλληνες, είναι ότι η μετοίκησή τους σε περιβάλλοντα εκτός της ελλαδικής ενδοχώρας, ακόμα κι αν είχαν τη μορφή στρατιωτικής εκστρατείας (πχ Χρυσόμαλλο Δέρας, Τρωικός Πόλεμος) είχε μερκαντιλικό κριτήριο. Οι Έλληνες επιδίωκαν την διάνοιξη του εμπορίου, οι αποικίες της αρχαιότητας δεν είχαν στρατιωτικά κίνητρα. Είχαν καθαρά οικονομικά. Οι Έλληνες δεν διεξήγαν ποτέ ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ακόμα και ο Έλληνας Μακεδόνας στρατηλάτης Αλέξανδρος δεν είχε στόχο τον αφανισμό των άλλων εθνών, όπως είχαν λχ σκοπό άλλα ιστορικά φύλα της εποχής πχ οι Πέρσες. Η έννοια του “ελληνικού εθνικισμού” δεν φέρει στοιχεία που στοχεύουν στην αλλοίωση των άλλων εθνοτικών πληθυσμιακών στοιχείων, αλλά περιφρουρούν την διάσταση του πατριωτισμού, δηλαδή την πολιτισμική πρόσδεση του ελληνικού λαού με το παρελθόν του και τη διατήρηση της κληρονομιάς του. Είναι αυτό ακριβώς που έλεγε ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος: ” ο ελληνικός εθνικισμός, δηλαδή ο πατριωτισμός, είναι το συναίσθημα προσδέσεως των ανθρώπων στην ίδια αποτερη καταγωγή και η μεταξύ τους αλληλεγγύη, κι όχι η τάση διώξεως αυτών που δεν ανήκουν στο Έθνος”.Αυτό που επιδίωκαν διαχρονικά οι Έλληνες είναι να μην χάσουν την ιστορία και το αποτύπωμά τους στα διάφορα γεωγραφικά περιβάλλοντα.

Ο αλυτρωτισμός από τον οποίο διακατέχεται μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού τη σημερινή εποχή είναι μια υγιής “συνθήκη”. Γιατί πολύ απλά δεν στηρίζεται σε αναθεωρητισμούς, δηλαδή σε αβάσιμες διεκδικήσεις, απλά καταδεικνύει την ανάγκη των Ελλήνων να διατρανώσουν το ιστορικό μέγεθός τους αφενός, αφετέρου να προσδεθούν με περιβάλλοντα στα οποία έχουν αφήσει την πολιτιστική κληρονομιά του εθνολογικού αποτυπώματος και σε κάποια τη διατηρούν ακόμα, παρά το γεγονός ότι το σημερινό Κράτος στις οποίες κείτονται οι ελληνικές Κοινότητες θέλει να αφομοιώσει το ελληνικό αποτύπωμα.

Οι ιστορικοί λαοί, όπως είναι οι Έλληνες και οι Εβραίοι, απλά προσδοκούν “να αγγίξουν” τα εδάφη που η πολιτιστική κληρονομιά τους τόσους αιώνες μετά είναι αδιαψευστος μάρτυρας ότι ο χώρος αυτός φέρει την υπογραφή τους. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί με τους αναθεωρητισμούς τους απλά προσπαθούν να κρατήσουν και να διατηρήσουν τα “κλοπιμαία”, δηλαδή να “λυμαίνονται” την ιστορική κληρονομιά των ιστορικών λαών.

Είναι εύλογο ένας ιστορικός λαός να επιδιώκει να κυριαρχήσει στα εδάφη που οριοθετούν την ιστορία του, που αποδεικνύουν το πολιτισμικό αποτύπωμά του.Το εάν είναι ηθικό και θεμιτό στη βάση των αρχών του Δικαίου είναι κάτι άλλο και αποτελεί μία τεράστια συζήτηση, καθώς ας μην ξεχνάμε ότι οι λαοί δεν φέρουν δυστυχώς προνόμια στη βάση κοινωνιολογικών παραμέτρων, όπως είναι η ιστορικότητά τους. Για να μην πούμε η Διεθνής Κοινωνία με τους μηχανισμούς της αυτό που επιδίωξε μετά τον Β’ ΠΠ ήταν να μην υφίσταται η διάσταση του πολιτισμικού αποτυπώματος των λαών και των Εθνών για τους λόγους που γνωρίζουμε όλοι και κυρίως όσα έθνη έχουμε αδιάλειπτη παρουσία στον ιστορικό χρόνο.

Το εθνικό συμφέρον του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους είναι να μην απωλέσει ποτέ την ιστορική του συνείδηση … και αυτό επιτυγχάνεται ακόμα και όταν δημοσίως βροντοφωνάζει ότι η Κωνσταντινούπολη , η Ανατολική Θράκη, η Μικρά Ασία, ο Πόντος, εδάφη της Ρωσικής και Ουκρανικής Επικράτειας, εδάφη κρατών που ανήκαν στην πρώην ΕΣΣΔ, η Βόρειος Ήπειρος, μεγάλο τμήμα του Κράτους των Σκοπίων, το νότιο τμήμα της Βουλγαρίας και περιοχές του ρουμανικού Κράτους έχουν ελληνική υπογραφή… Όπως και η “Μεγάλη Ελλάδα”… Και η μαχαιριά στην καρδιά των Ελλήνων, ότι το βόρειο τμήμα της αυτοέκφρασης του εθνοτισμού τους, της Κύπρου, βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή…