Ένα μικρό θαύμα σημειώθηκε εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων
Και όμως υπάρχει ζωή και υπάρχουν ζωές στην εμπόλεμη Λωρίδα της Γάζας όπου σημειώθηκε ένα Χριστουγεννιάτικο θαύμα αφού μια μητέρα μέσα σε δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες κατάφερε να γεννήσει και να φέρσι στον κόσμο τετράδυμα. Και μάλιστα γέννησε ένα μήνα νωρίτερα.
Στους οκτώ μήνες της εγκυμοσύνης, οι γιατροί έκριναν ότι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Γέννησε με καισαρική τα τετράδυμα, στις 18 Δεκεμβρίου, εν μέσω του πολέμου στη Γάζα. Δεν είχε την πολυτέλεια και κυρίως έστω και τον απαραίτητο τον χρόνο για να αναρρώσει.
Όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ η ηρωίδα αυτή μητέρα η Ιμάν αλ Μάσρι είναι εξαντλημένη, ενώ δίπλα της σε ένα παλιό στρώμα κοιμούνται τρία από τα τέσσερα πρόωρα μωρά της. Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι προς τη νότια Λωρίδα της Γάζας η νεαρή έφερε στον κόσμο με καισαρική τα τετράδυμα μωρά της.
Η κατατρεγμένη μητέρα και τα τρία από τα τέσσερα νεογέννητα, ο Γιάσερ, η Τία και η Λιν ζουν στην τάξη ενός σχολείου στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας, στο Ντέιρ ελ Μπάλαχ, μαζί με 50 μέλη της διευρυμένης οικογένειάς τους. Το τέταρτο μωρό ο Μοχάμαντ είναι υπό ιατρική παρακολούθησε σε νοσοκομείο του καταυλισμού Νουσεϊράτ επτά χιλιόμετρα πιο βόρεια.
Όπως και οι 1,9 εκατ. εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι, η Ιμάν Αλ Μάσρι αναγκάστηκε να φύγει για να γλιτώσει από τις μάχες μεταξύ του ισραηλινού στρατού και της Χαμάς. Άφησε το σπίτι της στο Μπέιτ Χανούν, στα βόρεια, την 5η ημέρα του πολέμου, με την πεποίθηση ότι θα επέστρεφε σύντομα.
Η μητέρα με τα τετράδυμα αλλά και ο σύζυγός της περιγράφουν στα διεθνή ΜΜΕ τις πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης αλλά και όλο το ιστορικό μέχρι να φθάσουν σε αυτό το ευτυχές γεγονός αναφέροντας:
«Πήρα μαζί μου μόνο μερικά καλοκαιρινά ρούχα για τα παιδιά. Νόμιζα ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε μία-δύο εβδομάδες και μετά θα γυρίζαμε στο σπίτι μας», λέει η 29χρονη μητέρα.
Ήταν έγκυος έξι μηνών όταν ξεκίνησε με τα πόδια, μαζί με τα άλλα τρία μικρά παιδιά της για να πάει στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια, σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από το σπίτι της. Εκεί βρήκε μέσο μεταφοράς για να φτάσει στο Ντέιρ ελ Μπάλαχ. «Η απόσταση με κούρασε και επηρέασε την εγκυμοσύνη μου. Πήγα στον γιατρό και μου είπε ότι υπήρχαν ενδείξεις πρόωρου τοκετού. Μου έκαναν ενέσεις για να με σταθεροποιήσουν», αφηγήθηκε.
Στους οκτώ μήνες της εγκυμοσύνης, οι γιατροί έκριναν ότι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Γέννησε με καισαρική τα τετράδυμα, στις 18 Δεκεμβρίου, εν μέσω του πολέμου. Δεν είχε καν τον χρόνο για να αναρρώσει.
Καθώς στα νοσοκομεία δεν υπήρχαν κλίνες, αναγκάστηκε να φύγει, αφήνοντας πίσω της τον Μοχάμαντ, το νεογέννητο αγοράκι της που χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση. «Η κατάστασή του είναι ασταθής. Ζυγίζει μόλις ένα κιλό. Μπορεί να μην επιβιώσει. Δόξα τω Θεώ, τα τρία άλλα μωρά είναι καλά στην υγεία τους», είπε η Ιμάν.
Η 29χρονη δεν έχει ξαναδεί τον Μοχάμαντ μετά τη γέννησή του. «Ανησυχώ για αυτόν, αλλά η διαδρομή είναι επικίνδυνη για να τον επισκεφθώ», εξήγησε. Ένας φίλος του συζύγου της, που κατοικεί στο Νουσεϊράτ, πηγαίνει και βλέπει το παιδί.
Το όνειρό της για τη μεγάλη γιορτή που θα οργάνωνε για τη γέννηση των μωρών της γκρεμίστηκε από τον πόλεμο. Φανταζόταν ότι θα τα έραινε με ροδόνερο «κατά τα έθιμά μας». Όμως, δέκα ημέρες μετά τη γέννησή τους, δεν έχει καταφέρει ούτε να τα κάνει μπάνιο. Επειδή δεν τρώει καλά, δεν έχει αρκετό γάλα για να θηλάσουν τα μωρά. Και δεν διαθέτει ούτε αρκετές πάνες. «Τις χρησιμοποιώ με οικονομία. Φυσιολογικά, πρέπει να αλλάζονται κάθε δύο ώρες, αλλά η κατάσταση είναι δύσκολη, τις αλλάζω μόνο το πρωί και το βράδυ».
Ο σύζυγός της, ο Άμαρ Αλ Μάσρι, λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει για να ανακουφίσει την οικογένειά του. «Αισθάνομαι ανίσχυρος», παραδέχεται ο 33χρονος πατέρας. «Φοβάμαι για τη ζωή των παιδιών μου, δεν ξέρω πώς να τα προστατεύσω», είπε.
Το ένα από τα πρόωρα μωρά του, η Τία, έχει ίκτερο και οι γιατροί φοβούνται μήπως αναπτύξει νευρολογικά προβλήματα. «Πρέπει να θηλάζει για να βελτιωθεί η κατάστασή της και η γυναίκα μου χρειάζεται φαγητό με πρωτεΐνες, αλλά δεν μπορώ να της το προσφέρω. Τα παιδιά μου έχουν ανάγκη από γάλα και πάνες», εξήγησε ο πατέρας. Ο Άμαρ περνάει τις μέρες του έξω, προσπαθώντας να βρει «οτιδήποτε» για να θρέψει τα παιδιά του και, ταυτόχρονα, να μην αντικρίζει το βλέμμα τους «για να μην αισθάνεται ενοχές».
ΦΩΤΗΣ ΚΑΤΣΟΥΦΗΣ