Η Ευρώπη δεν επιτρέπει να είναι κανείς συντηρητικός… Οι προειδοποιήσεις για «κρίση» αφθονούν μετά τις εκλογές

Ορισμένοι αναλυτές αποκαλούν τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωπαϊκών κοινοβουλευτικών εκλογών «σοκαριστικά», ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτό δεν ήταν το δεξιό κύμα που περίμεναν ορισμένοι.
Ήταν όμως αρκετό να ξεκινήσει μια καταιγίδα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και να υποχρεωθεί ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron να ζητήσει πρόωρες εκλογές και να ξεσπάσει μια πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ συντηρητικών κομμάτων και προοδευτικών δύο χρόνια νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Η Γαλλία δεν είναι η μόνη χώρα όπου η «ακροδεξιά» αύξησε το μερίδιό της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τα ακροδεξιά και τα σκληρά δεξιά κόμματα θα κατέχουν σχεδόν το ένα τέταρτο των εδρών, από το ένα πέμπτο το 2019.
Τα μεγαλύτερα κέρδη σημειώνονται στις τρεις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης – Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία.

Τι ορίζουν ακροδεξία;

Πώς ορίζει κανείς τι είναι «ακροδεξιά» ή «σκληρά δεξιά» στην ευρωπαϊκή πολιτική;
Σύμφωνα με τα όσα έχουν ειπωθεί στο δημόσιο διάλογο, όποιος υποστηρίζει τα ασφαλή σύνορα, την περιορισμένη μετανάστευση, τη δημοσιονομική ευθύνη και τη λιγότερη οικονομική αναστάτωση από τις ατζέντες για την κλιματική αλλαγή είναι αυτόματα «σκληρός» το 2024, ανεξάρτητα από το πόσο πρακτικές μπορεί να είναι αυτές οι θέσεις.
Γιατί είναι αυτό πρόβλημα; Επειδή τα ακροαριστερά κινήματα, τα περισσότερα από τα οποία αποτελούν μειοψηφία εντός των χωρών τους, έχουν αποκτήσει τεράστια επιρροή στις κεντρώες πολιτικές ομάδες τα τελευταία χρόνια.
Έχουν γίνει τόσο πιεστικοί στις θέσεις τους που κάθε αλλαγή προς την άλλη κατεύθυνση θεωρείται απαράδεκτη.
Μιλούν ασταμάτητα για τους «κινδύνους για τη δημοκρατία», ωστόσο, όταν οι δημοκρατικές εκλογές δεν πάνε όπως τους θέλουν, ενεργούν σαν να έχει μόλις πυροδοτηθεί μια ωρολογιακή βόμβα.
Κάθε φορά που τα δυτικά έθνη αρχίζουν να κλίνουν πιο συντηρητικά, τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικές ελίτ δηλώνουν την απειλή της επικείμενης Αποκάλυψης.

Εξοργισμένοι οι Αριστεροί

Οι ομάδες των αριστερών σε όλη την Ευρώπη εξοργίζονται από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Στη Γαλλία, ήδη ξεσηκώνουν σε μια προσπάθεια να εκφοβίσουν τον πληθυσμό, γκρεμίζοντας γαλλικές σημαίες από σπίτια και βανδαλίζοντας επιχειρήσεις που ανήκουν σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι ψηφίζουν συντηρητικούς.
Οι Γάλλοι σοσιαλιστές εξοργίστηκαν από τις εκλογές, προφανώς αγνοώντας τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν πλέον να ζουν κάτω από αριστερές πολιτικές.
Στη Γερμανία, ένας δεξιός πολιτικός του AfD, ο Heinrich Koch, τοπικός υποψήφιος για το δημοτικό συμβούλιο, μαχαιρώθηκε στο δρόμο από έναν δράστη με πολιτικά κίνητρα, προσθέτοντας μια σειρά βίαιων επιθέσεων σε συντηρητικούς ηγέτες στη χώρα.
Το μήνυμα είναι σαφές: Δεν επιτρέπεται στους ψηφοφόρους να κλίνουν προς τα δεξιά.
Αν το κάνουν, το χάος θα είναι η απάντηση.
Αυτού του είδους οι σκηνές πιθανότατα θα γίνουν συνηθισμένες στις ΗΠΑ καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου.
Με ένα πολύ μεγαλύτερο σύνολο συντηρητικών ομάδων εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τα κεντρώα κόμματα θα αναγκαστούν να κάνουν παραχωρήσεις για να κερδίσουν υποστήριξη και πολιτικές χάρες.
Αυτό θα περιλαμβάνει μεγαλύτερους περιορισμούς στη μετανάστευση στα ανοιχτά σύνορα, ιδιαίτερα από μουσουλμανικές φονταμενταλιστικές περιοχές.
Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε απελάσεις.
Πολλοί ψηφοφόροι στην Ευρώπη φοβούνται τώρα την πλήρη διάλυση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς προς όφελος της αναγκαστικής διαφορετικότητας, για να μην αναφέρουμε την ακραία βία και το έγκλημα που συνοδεύουν τέτοιες δημογραφικές εισβολές.

Οι οικονομικές ανασφάλειες

Περισσότερο από τα παραπάνω, ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ζουν υπό τον φόβο των οικονομικών τάσεων όπως ο στασιμοπληθωρισμός που συνθλίβει σιγά σιγά τη μεσαία τάξη.
Ωστόσο, οι πολιτικοί ηγέτες του κατεστημένου υποστηρίζουν ότι η οικονομία θα είναι ακόμη χειρότερη υπό την επιρροή της δεξιάς.
Ισχυρίζονται ότι μια κρίση χρέους θα κατακλύσει χώρες όπως η Γαλλία σε περίπτωση που συντηρητικές ομάδες πάρουν την εξουσία.
Ο Καναδός Justin Trudeau, από την άλλη πλευρά, ισχυρίζεται ότι «λαϊκιστικές δυνάμεις» «ενισχύουν τον θυμό και τον φόβο» χωρίς να προσφέρουν λύσεις.
Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια – Η απαλλαγή από προοδευτικούς, υπέρ της παγκοσμιοποίησης, πολιτικούς είναι από μόνη της μια λύση, ή τουλάχιστον η αρχή μιας.
Τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί έως ότου αφαιρεθούν τα άτομα που δημιουργούν τα προβλήματα.
Το αν τα δεξιά κόμματα τηρούν τις αρχές τους ή όχι είναι άλλο θέμα.
Το θέμα είναι ότι το κοινό δεν είναι ευχαριστημένο με την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου και γνωρίζει ότι προοδευτικές οργανώσεις έχουν δημιουργήσει μια υπαρξιακή καταστροφή στη Δύση.
Οποιαδήποτε απόπειρα αντιμετώπισης των αστοχιών της προοδευτικής κλίκας, ωστόσο, οδηγεί αυτόματα σε κατηγορίες για επικείμενη κατάρρευση.
Οποιαδήποτε εστίαση στην εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα καταλήγει σε κατηγορίες για επικείμενο φασισμό.